Werkgevers vinden 10 jaar toerekening uitkeringslasten veel te lang. Is dat terecht?

De in blogs, nieuwsbrieven en witboeken geëtaleerde onvrede over de WIA komt uit diverse hoeken. Vaak gebaseerd op emoties en sentimenten. Vervolgens gaan we daar mee aan de haal en zijn we op de lange termijn weer verbaasd dat er geen verbetering is ontstaan. Maar waar was de feitelijke analyse?

Dit geldt ook ten aanzien van het sentiment dat de toerekening van de uitkeringslasten WGA aan de werkgever van 10 jaar te lang is. Men vergelijkt het dan graag met het buitenland.

Met deze laatste toevoeging ontbreekt het terugbrengen van buitenlandse sinaasappels naar Hollandse peren. Er is geen vergelijk mogelijk zonder deze compleet te maken: van bijstand, WW en arbeidsongeschiktheid tezamen. Op basis van welke criteria krijgt een uitkeringsgerechtigde in een buitenland op vergelijkbare gronden als in Nederland een vergelijkbare uitkering?

Ik merk hierbij op dat de toerekeningsperiode bij invoering van de WGA in 2006 juist 10 jaar werd, omdat de toerekening in de WAO van 5 jaar te kort bleek te zijn voor voldoende verzuimdaling. Wat werkgevers die een kortere toerekening wensen vergeten is dat – hoe dan ook – de ontstane WGA-uitkeringen uiterlijk betaald worden tot aan het de AOW-leeftijd. De discussie moet niet gaan over 2, 5 of 10 jaar maar over de totale (gemiddelde) kosten tot aan de AOW-leeftijd. Als de prikkel dat ‘de vervuiler betaalt’ door middel van de premiedifferentiatie vervalt, dan is het gevolg een extra stijging van de lasten in het Arbeidsongeschiktheidsfonds. Daaruit worden namelijk alle WGA-lasten minus de individueel toegerekende uitkeringen betaald.

Werkgevers betalen de premie (5,82% of 7,11%, afhankelijk van de grootte van de loonsom van de werkgever) om het Arbeidsongeschiktheidsfonds te vullen. De werkgever die denkt dat-ie goedkoper af is met een kortere toerekeningsperiode zit er daarom dus echt naast. Maar ook voor de BV Nederland wordt arbeidsongeschiktheid dus duurder.

Is dat wat we willen?