In alle discussies, whitepapers, Linkedin-thema’s wordt over de slechte positie van de 35-80-WIA-gerechtigden gesproken.Het gaat dan om de 35-80’ers die niet in staat zijn om 50% van hun restverdiencapaciteit te verdienen. Zij hebben in dat geval slechts recht op de vervolguitkering (VVU): een percentage van het minimumloon.
Bij de totstandkoming van de WIA was de inschatting dat deze werknemers ondanks hun beperking wel weer aan de bak zouden komen. Juist ook vanuit de prikkel van een lage uitkering.
Ondanks de forse inkomensdaling lukt het slechts een deel van deze werknemers om weer aan het werk te komen. Voor degenen die dat niet lukt is het effect ‘hardvochtig’.
Van belang is om beter te weten wat nu maakt dat deze groep niet aan de slag komt of gaat. Voor een deel ligt er een verklaring dat er binnen het gezin iemand anders (ook of meer) inkomen gaat verwerven. De jammere keerzijde daarvan is dat er iemand met restverdiencapaciteit is, die daar geen gebruik van maakt.
Het kan ook zijn dat de belemmeringen groter zijn dan de laatste keuringsuitslag aangeeft. Dan is er een logische mismatch tussen belasting en belastbaarheid. Maar die mismatch wordt opgeheven na een actualisering van de belastbaarheid.
De grootste hindernis lijken toch werkgevers te zijn die bang zijn om gedeeltelijk arbeidsgeschikten aan te nemen. Banen zijn er genoeg, er is zelfs sprake van enorme tekorten op de arbeidsmarkt. Medisch gezien moeten deze 35-80’ers de passende banen qua belastbaarheid aankunnen. Als arts weet ik te weinig van de motieven van werkgevers om geen 35-80’ers aan te nemen. Er is tenslotte over het algemeen een NoRisk polis van toepassing die de kosten van de loondoorbetaling en eventuele WIA-kosten voorkomt.
Als er nog geen onderzoek naar is gedaan dan zou dit naar mijn mening zo snel mogelijk alsnog moeten gebeuren. Met daarna het zo snel mogelijk inzetten van de juiste hulpmiddelen om de gevonden drempels om gedeeltelijk arbeidsongeschikte werknemers aan te nemen, te slechten.